Ένας συντάκτης καταπιάνεται με το προαιώνιο πρόβλημα του να διαλέγεις κόσμημα για το κορίτσι σου. Ένας μπελάς που μάλλον βρήκε γιατρειά.
Κοίτα να δεις τι μου 'χει συμβεί μετά τη θριαμβευτική Ημέρα Εκπαίδευσης στα Pandora πριν λίγες εβδομάδες. Θυμήθηκα όλη την τραγελαφική μου πορεία στο χώρο της επιλογής γυναικείων δώρων γενικά και στο χώρο της επιλογής κοσμήματος για την εκάστοτε φίλη μου, ειδικά.
(Για να καθησυχάσω τον ανώνυμο φίλο με τη λεπτή αισθητική που μοίρασε αγάπη στα σχόλια του 'Άρχοντα των Βραχιολιών', το παρόν άρθρο δεν έχει φωτογραφίες μου. Δυστυχώς για τον φίλο, δεν μπορώ να υποσχεθώ το ίδιο και για το μέλλον)
Που λες, νομίζω πως το κακό με το μπλοκάρισμα του αγοριού/έφηβου/άντρα στην προσπάθεια να πάρει ένα κόσμημα για το κορίτσι του ξεκινάει από το Γυμνάσιο. Ως γνωστόν, στο Γυμνάσιο αγαπούσαμε πιο αγνά και πλατωνικά τα κορίτσια μας σε σημείο που ήμασταν σίγουροι (ή έστω σχεδόν) ότι θα τις παντρευτούμε. Πιστοί στο πλαίσιο αυτής της σιγουριάς, αποφασίζαμε μετά από δυο τρεις μήνες 'σχέσης', να δείξουμε ποιος είναι ο άντρας και πόσο μπορεί να προσφέρει στο κορίτσι -με το χαρτζιλίκι απ' τους γονείς.
Ρωτούσαμε τη μαμά ποιο κοσμηματοπωλείο προτείνει, μας πρότεινε το κοσμηματοπωλείου κανενός δευτεροτριτοξάδερφου της και πηγαίναμε.
Μπαίναμε και δεν ξέραμε πού μας παν' τα τέσσερα. Η εικόνα ενός 14χρονου, μόνου σε ένα κοσμηματοπωλείο αποκτά μια λογική μόνο αν έχεις μπει για να πεις τα κάλαντα. Αλλά και πάλι είναι περίεργο να λες τα κάλαντα στα 14. Πότε θα μεγαλώσεις;
Τέλος πάντων, με τα πολλά παίρναμε το πρώτο κόσμημα που μας γυάλιζε και δεν ξεπερνούσε το μπάτζετ μας και φεύγαμε. Δίναμε το δώρο-κόσμημα, το κορίτσι ενθουσιαζόταν, πίστευε ότι όντως θα παντρευτούμε (εδώ το πιστεύαμε εμείς) και η αβολοσύνη έφτανε στο τέλος της. Γυρνούσαμε στις χαρές της γυμναστικής και της κοπάνας από την πρώτη ώρα. Στη φυσική μας κατάσταση δηλαδή.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το τραύμα του να γελάει δίκαια με τον μικρομεγαλισμό σου ο κοσμηματοπώλης, αρκετοί από εμάς το κουβαλάμε μέχρι και σήμερα, 30 χρονών γαϊδούρια, όταν θέλουμε να διαλέξουμε ένα κόσμημα για τη φίλη μας.
Προσωπικά, είμαι πιο άβολος σε ένα κοσμηματοπωλείο, παρά οπουδήποτε αλλού. Νομίζω πως ακόμη και στη Θύρα 7 θα ήμουν λιγότερο άβολος.
Από την άλλη, είναι εύκολο και άδικο να τα φορτώνουμε όλα στο τραύμα του Γυμνασίου. Υπάρχει και η στεγνή αλήθεια ότι δεν έχουμε ιδέα από κοσμήματα, γιατί είμαστε απαίδευτοι στο συγκεκριμένο τομέα. Βέβαια, στα αυτιά της φίλης μας που δεν είναι πια μαθήτρια (ελπίζω) αυτά ακούγονται σαν χαζές δικαιολογίες.
Τα 30 είναι μια καλή ηλικία για να πάρεις στα σοβαρά το να παίρνεις δώρο ένα κόσμημα. Οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές και οι συνθήκες έχουν ωριμάσει. Καλά τα φορέματα, τα ταξίδια και τα κεράσματα, αλλά χρειάζεται να της μείνει και κάτι πολύτιμο.
Από τα χρόνια του σχολείου μέχρι πριν ένα μήνα, δεν είχα ιδέα για τα Pandora. Πηγαίνοντας και δουλεύοντας εκεί, είδα άλλο ένα πρόβλημά μου (αυτό της δυστοκίας στην αγορά κοσμημάτων) να λύνεται.
Τα custom made βραχιόλια της Pandora έχουν το πακέτο του σωστού δώρου. Πώς να στο εξηγήσω; Αγοράζεις κάτι και δεν αισθάνεσαι μεγάλος. Ούτε άβολος. Ούτε εκτός τόπου και χρόνου.
Τι σημαίνει σωστό πακέτο; Κατ' αρχήν, εγώ ενθουσιάζομαι με οτιδήποτε μπορεί να έχει μια συνέχεια σε αυτή τη ζωή. Ενθουσιάζομαι με το Fantasy του ΝΒΑ και τα στατιστικά και τα trades και όλες τις μικρές λεπτομέρειες που του δίνουν βάθος, ενθουσιάζομαι με το κακτάκι που δεν ποτίζω όσο πρέπει, μ' αρέσει αυτή η λογική της συναισθηματικής επένδυσης.
Τα βραχιόλια Pandora χτίζονται. Τα φτιάχνεις όπως ακριβώς θες (ή πιστεύεις ότι θα αρέσουν σε εκείνη), βάζεις (ή βάζει) σύμβολα που έχουν άμεση σύνδεση με το συναίσθημά της και οποτεδήποτε στο μέλλον, περνάει από ένα κατάστημα και προσθέτει ή αφαιρεί σύμβολα από το βραχιόλι.
Το μέλλον όσον αφορά εμάς και τα κοσμήματα που παίρνουμε δώρο προμηνύεται ελπιδοφόρο. Είναι προφανές ότι ο λόγος που υποφέραμε τόσα χρόνια είναι η έλλειψη κόνσεπτ. Πηγαίναμε χωρίς στόχο να αγοράσουμε ένα κόσμημα και κοιτάζαμε σαν αγγούρια τις βιτρίνες.
Μπορεί αυτό που παίρναμε όντως να άρεσε στο κορίτσι μας, αλλά, αντικειμενικά, το πιθανότερο είναι να της άρεσε περισσότερο η κίνησή σου παρά το ίδιο το δώρο. Τουλάχιστον τώρα, οι πιθανότητές να της αρέσει στ' αλήθεια είναι τεράστιες.
Και δεν θα χρειαστεί να στέκεσαι σαν κάποιο λαχανικό πάνω απ' τις βιτρίνες. Τα παιδιά στο Pandora είναι εκεί για να το συζητήσετε.
(Για να καθησυχάσω τον ανώνυμο φίλο με τη λεπτή αισθητική που μοίρασε αγάπη στα σχόλια του 'Άρχοντα των Βραχιολιών', το παρόν άρθρο δεν έχει φωτογραφίες μου. Δυστυχώς για τον φίλο, δεν μπορώ να υποσχεθώ το ίδιο και για το μέλλον)
Που λες, νομίζω πως το κακό με το μπλοκάρισμα του αγοριού/έφηβου/άντρα στην προσπάθεια να πάρει ένα κόσμημα για το κορίτσι του ξεκινάει από το Γυμνάσιο. Ως γνωστόν, στο Γυμνάσιο αγαπούσαμε πιο αγνά και πλατωνικά τα κορίτσια μας σε σημείο που ήμασταν σίγουροι (ή έστω σχεδόν) ότι θα τις παντρευτούμε. Πιστοί στο πλαίσιο αυτής της σιγουριάς, αποφασίζαμε μετά από δυο τρεις μήνες 'σχέσης', να δείξουμε ποιος είναι ο άντρας και πόσο μπορεί να προσφέρει στο κορίτσι -με το χαρτζιλίκι απ' τους γονείς.
Το σκεφτόμασταν σοβαρά, το συζητούσαμε με κολλητούς, ακούγαμε το ανώτερο κάλεσμα και το παίρναμε απόφαση. Στην επέτειό μας ή στα γενέθλιά της, θα της κάναμε δώρο ένα κόσμημα.
Ρωτούσαμε τη μαμά ποιο κοσμηματοπωλείο προτείνει, μας πρότεινε το κοσμηματοπωλείου κανενός δευτεροτριτοξάδερφου της και πηγαίναμε.
Μπαίναμε και δεν ξέραμε πού μας παν' τα τέσσερα. Η εικόνα ενός 14χρονου, μόνου σε ένα κοσμηματοπωλείο αποκτά μια λογική μόνο αν έχεις μπει για να πεις τα κάλαντα. Αλλά και πάλι είναι περίεργο να λες τα κάλαντα στα 14. Πότε θα μεγαλώσεις;
Τέλος πάντων, με τα πολλά παίρναμε το πρώτο κόσμημα που μας γυάλιζε και δεν ξεπερνούσε το μπάτζετ μας και φεύγαμε. Δίναμε το δώρο-κόσμημα, το κορίτσι ενθουσιαζόταν, πίστευε ότι όντως θα παντρευτούμε (εδώ το πιστεύαμε εμείς) και η αβολοσύνη έφτανε στο τέλος της. Γυρνούσαμε στις χαρές της γυμναστικής και της κοπάνας από την πρώτη ώρα. Στη φυσική μας κατάσταση δηλαδή.
Γιατί όχι, δεν είναι φυσική κατάσταση ενός πιτσιρικά να τρέχει στα κοσμηματοπωλεία. Εκτός αν θέλει να αγοράσει κάτι για τη μαμά του. (Κι αυτό το 'κανα).
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το τραύμα του να γελάει δίκαια με τον μικρομεγαλισμό σου ο κοσμηματοπώλης, αρκετοί από εμάς το κουβαλάμε μέχρι και σήμερα, 30 χρονών γαϊδούρια, όταν θέλουμε να διαλέξουμε ένα κόσμημα για τη φίλη μας.
Προσωπικά, είμαι πιο άβολος σε ένα κοσμηματοπωλείο, παρά οπουδήποτε αλλού. Νομίζω πως ακόμη και στη Θύρα 7 θα ήμουν λιγότερο άβολος.
Από την άλλη, είναι εύκολο και άδικο να τα φορτώνουμε όλα στο τραύμα του Γυμνασίου. Υπάρχει και η στεγνή αλήθεια ότι δεν έχουμε ιδέα από κοσμήματα, γιατί είμαστε απαίδευτοι στο συγκεκριμένο τομέα. Βέβαια, στα αυτιά της φίλης μας που δεν είναι πια μαθήτρια (ελπίζω) αυτά ακούγονται σαν χαζές δικαιολογίες.
Τα 30 είναι μια καλή ηλικία για να πάρεις στα σοβαρά το να παίρνεις δώρο ένα κόσμημα. Οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές και οι συνθήκες έχουν ωριμάσει. Καλά τα φορέματα, τα ταξίδια και τα κεράσματα, αλλά χρειάζεται να της μείνει και κάτι πολύτιμο.
Χρειάζεται να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, χωρίς αυτό να σημαίνει ταυτόχρονα ότι πρέπει να περάσεις δύο μήνες με δανεικά.
Από τα χρόνια του σχολείου μέχρι πριν ένα μήνα, δεν είχα ιδέα για τα Pandora. Πηγαίνοντας και δουλεύοντας εκεί, είδα άλλο ένα πρόβλημά μου (αυτό της δυστοκίας στην αγορά κοσμημάτων) να λύνεται.
Τα custom made βραχιόλια της Pandora έχουν το πακέτο του σωστού δώρου. Πώς να στο εξηγήσω; Αγοράζεις κάτι και δεν αισθάνεσαι μεγάλος. Ούτε άβολος. Ούτε εκτός τόπου και χρόνου.
Τι σημαίνει σωστό πακέτο; Κατ' αρχήν, εγώ ενθουσιάζομαι με οτιδήποτε μπορεί να έχει μια συνέχεια σε αυτή τη ζωή. Ενθουσιάζομαι με το Fantasy του ΝΒΑ και τα στατιστικά και τα trades και όλες τις μικρές λεπτομέρειες που του δίνουν βάθος, ενθουσιάζομαι με το κακτάκι που δεν ποτίζω όσο πρέπει, μ' αρέσει αυτή η λογική της συναισθηματικής επένδυσης.
Τα βραχιόλια Pandora χτίζονται. Τα φτιάχνεις όπως ακριβώς θες (ή πιστεύεις ότι θα αρέσουν σε εκείνη), βάζεις (ή βάζει) σύμβολα που έχουν άμεση σύνδεση με το συναίσθημά της και οποτεδήποτε στο μέλλον, περνάει από ένα κατάστημα και προσθέτει ή αφαιρεί σύμβολα από το βραχιόλι.
Αυτό είναι το έπος με το Pandora. Ότι θα γίνει η ταυτότητά της. Δεν είναι τα άβολα σκουλαρίκια που θα φοράει απλά επειδή της τα πήρες εσύ. Θα είναι κάτι που την εκφράζει απόλυτα. Και μοναδικά. Άλλωστε, τα σύμβολα είναι εκατοντάδες.
Το μέλλον όσον αφορά εμάς και τα κοσμήματα που παίρνουμε δώρο προμηνύεται ελπιδοφόρο. Είναι προφανές ότι ο λόγος που υποφέραμε τόσα χρόνια είναι η έλλειψη κόνσεπτ. Πηγαίναμε χωρίς στόχο να αγοράσουμε ένα κόσμημα και κοιτάζαμε σαν αγγούρια τις βιτρίνες.
Μπορεί αυτό που παίρναμε όντως να άρεσε στο κορίτσι μας, αλλά, αντικειμενικά, το πιθανότερο είναι να της άρεσε περισσότερο η κίνησή σου παρά το ίδιο το δώρο. Τουλάχιστον τώρα, οι πιθανότητές να της αρέσει στ' αλήθεια είναι τεράστιες.
Και δεν θα χρειαστεί να στέκεσαι σαν κάποιο λαχανικό πάνω απ' τις βιτρίνες. Τα παιδιά στο Pandora είναι εκεί για να το συζητήσετε.
Καλό Σαββατοκύριακο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ, και καλές βόλτες σε μαγαζιά με... κοσμήματα!
;-)
Φιλάκιαααα!