Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Γιατί σαρώνει ο Γιάννης Χαρούλης;


pop_xaroulis

Γεμάτα μαγαζιά και γεμάτα θέατρα, συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, συνεργασίες με τους καλύτερους, προτάσεις για δίσκους, εξαψήφια views στο youtube, αδιάκοπη παρουσία στα profile φίλων σε facebook και twitter, χειροκροτήματα, φωνές, χοροί, ενθουσιασμός και εκείνο το αυθόρμητο “γεια σου ρε Γιάννη!” που πάντα ακούγεται όταν ανάβουν τα αισθήματα μετά τις πρώτες νότες.
 Από τις πρώτες πενιές στο μαντολίνο που του χάρισε ο πατέρας και από τις βόλτες με τα πρόβατα κάπου στο Λασίθι (τις οποίες εξομολογείται με ειλικρίνεια σε κάθε συνεντευξιακή ευκαιρία), στα απανωτά sold out, στον Σταύρο Ξαρχάκο και στον Eric Burton. Από την πρώτη του ζωντανή εμφάνιση στο Λυκαβηττό για το μεγάλο αφιέρωμα στο Νίκο Ξυλούρη έχουν περάσει δώδεκα χρόνια. Δώδεκα γεμάτα χρόνια από εκείνο το “εγώ ‘μαι που σε γλέντησα και ‘γω θα σε κερδίσω ψεύτη κόσμε” που τραγούδησε με έναν υπόπτως ώριμο τρόπο στα πρώτα-πρώτα βήματά του επί σκηνής. Και να’ τος, επιστρέφει στα ίδια θέατρα για να τα γεμίσει ασφυκτικά παίρνοντας τη χαρά και την ευθύνη.
 Στην εποχή της πολυσυζητημένης αυτής κρίσης κατά την οποία το τραγούδι δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστο, το ξεσκαρτάρισμα έφερε τον Γιάννη Χαρούλη στην κορυφή. Συνωμοσία του κατεστημένου των media; Τύχη και γνωριμίες; Ή ένας ατόφιος καλλιτέχνης που αναδύθηκε σε μια από τις δυσκολότερες και πιο αμήχανες εποχές για τον ελληνικό πολιτισμό, αγγίζοντας την (καλά κρυμμένη) χορδή μιας κοινωνίας που διψάει για ουσία;
 Κοινώς, γιατί άραγε σαρώνει ο Γιάννης Χαρούλης;
 Τα παρακάτω αποτελούν την προσπάθειά μας να αποκωδικοποιήσουμε τα σημεία του φαινομένου και να καταγράψουμε τα χαρακτηριστικά του, με όση λογική εν πάση περιπτώσει μπορεί να χρησιμοποιηθεί για έναν άνθρωπο που συγκινεί βαθιά τις ψυχές μας, τραγουδώντας και παίζοντας λαούτο μπροστά από ένα μικρόφωνο.
 
Τα ΔΕΝ του Γιάννη Χαρούλη
 1)     Δεν προσπαθεί να γίνει ο νέος Ξυλούρης. Η ομοιότητα της φωνής του Χαρούλη με τον Αρχάγγελο της Κρήτης είναι κάτι πέρα από εμφανής. Είναι γεγονός όμως ότι η Ιστορία δεν στάθηκε φειδωλή όσον αφορά τέτοιου είδους συμπτώσεις. Δεν ήταν (και δεν είναι ακόμα) λίγοι οι ερμηνευτές που είχαν παρόμοιο γρέζι με εκείνο του Ξυλούρη. Πόσοι όμως έφτασαν τόσο ψηλά; Πριν από χρόνια ο Μάνος Ξυδούς, παραγωγός του πρώτου προσωπικού δίσκου του Χαρούλη, σε μια off the record συζήτηση μου είχε εμπιστευθεί την (τότε) ανησυχία της εταιρίας σχετικά με την ομοιότητα των δύο φωνών. Η απάντηση του Ξυδούς ήταν «γιατί σας ενοχλεί; Εκείνο που θα κρίνει τον μικρό δεν είναι η ομοιότητα της φωνής, αλλά η στάση που θα διαλέξει απέναντι στο τραγούδι.» Έτσι κι έγινε: ο Χαρούλης δεν προσπάθησε ποτέ να γίνει ένας νέος Ξυλούρης, διαχώρισε το δρόμο του και τον έχτισε με άλλα υλικά.
2)     Σέβεται αλλά δεν καταχράται την κρητική μουσική παράδοση, η οποία ούτως ή άλλως έχει τα χαρακτηριστικά ενός ζωντανού οργανισμού. Κοινώς δεν το παρακάνει με τα κρητικά (εκτός όταν παίζει εντός έδρας…).
3)     Είτε επί σκηνής, είτε εκτός σκηνής, είτε μπροστά σε τηλεοπτική κάμερα, είτε στο καφενείο της γειτονιάς, δεν υποκρίνεται κάτι που δεν είναι. Αν κάτι μετράει στα χρόνια της κρίσης είναι το value for money σε όλες τις παραλλαγές του και ο κόσμος που έρχεται σε επαφή με το θέμα «Χαρούλης»  ξέρει τι παίρνει και τι πάει να δει την ώρα που πληρώνει το αντίτιμο του εισιτηρίου ή του cd, χωρίς αμφιβολίες και ενδοιασμούς.
4)     Δεν φλυαρεί με την τέχνη του και δεν την σπαταλά. Είναι ένας ερμηνευτής με τεράστιες δυνατότητες τις οποίες γνωρίζει. Δεν βιάζεται να βγάλει δίσκο, δεν επιχειρεί πράγματα πέρα από το καλλιτεχνικό του ανάστημα. Πατάει σταθερά στα γερά του πόδια.
5)     Δεν έχει κόμπλεξ. Τραγουδά όταν χρειαστεί με τον ίδιο σεβασμό δίπλα σε μικρούς τραγουδιστές με όχι και τόσο καλή ορχήστρα σε όχι και τόσο καλούς χώρους, όπως και με τον Eric Burton στη Μαλακάσα ή τον Σταύρο Ξαρχάκο στο Παλλάς.

 
 
Τα ΟΝΤΩΣ του Γιάννη Χαρούλη
 1)     Είναι ικανός τραγουδιστής αλλά και ακόμα πιο ικανός ερμηνευτής. Ξέρει να χειρίζεται το λόγο και τη μελωδία στο τραγούδι με μαεστρία, έχει συναίσθηση του τι τραγουδά και πώς πρέπει να το τραγουδήσει.
2)     Έχει καλό καλλιτεχνικό κριτήριο και άποψη, πράγμα που προκύπτει από τα μέχρι τώρα βήματά του. Έχει δισκογραφήσει πολύ καλό υλικό και πιστεύει απολύτως σε αυτό που κάνει.
3)     Η μεγάλη του δύναμή είναι τα live του, και τα live για την εποχή της ανύπαρκτης δισκογραφίας και των αδύναμων μουσικών ραδιοφώνων αποτελούν μονόδρομο.  Άρα;
4)     Είναι εργατικός. Η άποψη ότι το καλό αποτέλεσμα είναι προϊόν 30% ταλέντου και 70% δουλειάς, στο ελληνικό τραγούδι αποδεικνύεται περίτρανα επί δεκαετίες. Οι “αδικημένοι του συστήματος” μάλλον κάτι δεν κάνουν καλά.
 5)     Με χροιά παρόμοια με εκείνη του Νίκου Ξυλούρη, ο Χαρούλης κλείνει το μάτι στο υποσυνείδητο ενός ολόκληρου έθνους με ιστορική μνήμη η οποία περνά αναμφίβολα από τη φωνή του Αρχάγγελου της Κρήτης. Κι αυτό κακό δεν το λες. 
6)     Σωστό timing. Δεν μπορείς να αποκόψεις τον καλλιτέχνη από την εποχή του. Κι αν μπορείς, δεν είναι έντιμο. Τι ενώνει λοιπόν στις εξέδρες του Θεάτρου Βράχων ζευγάρια 70ρηδων καθήμενων χαμηλά στις εξέδρες με τις παρέες των 16ρηδων που χοροπηδάνε σαν τρελοί στην καρδιά της πλατείας, στην Ελλάδα του 2014; Συνενννοηθήκαμε.
7)     Είναι συμπαθής. Η φυσιογνωμία του και η έμφυτη ευγένεια που επιδεικνύει, τού προσδίδουν μια θετική εικόνα στα μάτια ακόμα και όσων δεν ακούν τα τραγούδια του στο αυτοκίνητο.
 8)     Έχει καλούς συνεργάτες. Είτε βασανίστηκε για να τους επιλέξει, είτε στάθηκε τυχερός, η ομάδα (εντός και εκτός σκηνής) αποδίδει.
 9)     Είναι ο φυσικός συνεχιστής μιας καλλιτεχνικής γραμμής που περιλαμβάνει στις τάξεις της το Νίκο Παπάζογλου, τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Ορφέα Περίδη, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου αλλά και πιστούς (φανατικούς) ακροατές/ακόλουθους που διαμορφώνουν το κλίμα και στρώνουν το έδαφος. Σταθερές αξίες μιας μουσικής γήινης, χειροπιαστής και ανθρώπινης, φορέα μιας ισχυρής ελληνικής κουλτούρας μέσα στο χρόνο η οποία δεν σταματάει να υπάρχει και να εξελίσσεται.
 
Προσεγγίζοντας λοιπόν το φαινόμενο «Γιάννης Χαρούλης» το βασικότερο που αντιλαμβάνεται κανείς είναι ότι πέραν του ταλέντου (το οποίο ούτως ή άλλως δεν επιλέγεις αλλά σε επιλέγει) δεν υπάρχει μαγικό φίλτρο και συνταγές επιτυχίας. Πόσω δε μάλλον την εποχή που η επιτυχία έρχεται όλο και δυσκολότερα, όλο και σπανιότερα και διαρκεί όλο και λιγότερο. Επίσης, καταλήγουμε με ασφάλεια στο συμπέρασμα ότι τα περισσότερα από τα παραπάνω δεν είναι παρά τα προφανή για κάποιον που καταφέρνει σήμερα να είναι ένας από τους εμπορικότερους (παρότι έντεχνος – sic) καλλιτέχνες πανελλαδικώς. Θα μπορούσαμε να πούμε επίσης ότι ως προϋποθέσεις είναι πέρα από αυτονόητα για όσους νέους καλλιτέχνες επιθυμούν να ανέβουν τα σκαλιά της καταξίωσης εκμεταλλευόμενοι τόσο το ταλέντο τους όσο και τη συγκυρία. Εύκολο; Κάθε άλλο. Μα όπως γράφτηκε κάποτε με σπρέι πάνω σε τοίχο «μίλα για τα αυτονόητα, δεν έχουν όλοι τα ίδια».
Τέλος, δεν θα μπορούσε να αφήσουμε απ’ έξω το ερώτημα που (θα έπρεπε να) βασανίζει κάθε καλλιτέχνη που καταφέρνει εμπορικά ή καλλιτεχνικά κάτι μεγάλο. Θα αντέξει στο χρόνο ή θα ξεφουσκώσει με τη σειρά του εκπνέοντας άγαρμπα όσα κατάφερε να χτίσει στην πρώτη του δεκαετία; Θα διαγράψει μια πορεία αντάξια ενός Ξυλούρη, ενός Θανάση κι ενός Σωκράτη; Θα καταφέρουν η φωνή και τα τραγούδια του να στιγματίσουν ζωές και εποχές; Θα τον νοσταλγήσει κάποτε η ψυχή του μέσου Έλληνα; Απάντηση: δεν γνωρίζω. Αν και το ξεκίνημά του δείχνει σαφέστατα ότι οι προϋποθέσεις υπήρχαν από την αρχή και ο δρόμος έχει ανοίξει, Κάτι τέτοιο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να προεξοφληθεί. Απαντήσεις δίνει μόνο ο χρόνος και η τέχνη μόνο εκείνον εμπιστεύεται σε πείσμα κάθε είδους προβλέψεων και μεθοδεύσεων που όσο καλοπροαίρετα και να το δει κανείς, δεν παύουν να συμβαίνουν στην προσπάθεια να διαμορφωθεί το κλίμα, οι συνθήκες και η αγορά υπέρ κάποιων “εκλεκτών”.

 
 Ιδού η άποψη πέντε ανθρώπων της μουσικής οι οποίοι παρουσιάζουν- είτε λεπτομερώς είτε λακωνίζοντας- τη δική τους οπτική γωνία στο φαινόμενο.
 
Σταμάτης Κραουνάκης (συνθέτης).
 Γιατί είναι ταλαντούχος, τίμιος, καθαρός και Κρητίκαρος!
 Μαρίνα Λαχανά (τελευταία διευθύντρια προγράμματος Ραδιοφωνίας της ΕΡΤ και ραδιοφωνική παραγωγός).
 Όταν άκουσα για πρώτη φορά τον Γιάννη Χαρούλη στο παλιό τραγούδιο ήχος του  τραγουδιού και ο ήχος της φωνής του, μου έφεραν κάτι από μουσική μνήμη.
Μέσα σε μια δεκαετία που ακούω τον Χαρούλη, αφουγκράζομαι την ισορροπία της μουσικής παράδοσης της ιδιαίτερης πατρίδας του σα να λέμε της μητρικής του γλώσσας με τα δικά του όμως χαρακτηριστικά και στις ηχογραφήσεις και στα live.
Πιστεύω ότι είναι συνεχιστής ενώ σέβεται και αναζητά τις ρίζες του. Ο Χαρούλης ακολούθησε παλιούς κανόνες και δημιούργησε δικούς του με πίστη και προσήλωση. Να απαντήσω με δυο λέξεις; Γιατί σαρώνει; Γιατί έχει πίστη και αλήθεια. Να πω περισσότερα; Αποφεύγω τις στεγνές και αποστειρωμένες αναλύσεις. Τη μουσική τη νιώθεις.
 Γιώργος Ανδρέου (συνθέτης)
 Κάποτε, εκεί λίγο μετά τη χούντα των συνταγματαρχών, ένα μεγάλο μέρος του κοινού και των καλλιτεχνών ξαφνικά, έχοντας την ανάμνηση από τη χρήση της ελληνικής μουσικής από το καθεστώς, στράφηκαν με φανατισμό προς την ξένη μουσική. Θεωρούσαν κάθε τι ελληνικό στο τραγούδι ως αναχρονιστικό. Κάποιοι όμως το στήριξαν ανοιχτά, όπως ο Γιάννης Μαρκόπουλος που έστρεψε ξανά τον κόσμο στις πραγματικές μας ρίζες και στην αναζήτηση της ελληνικότητας. Ο Νίκος Ξυλούρης ήταν επίσης ένας από αυτούς που στήριξε το ελληνικό τραγούδι και μάλιστα πολύ σημαντικός. Έτσι λοιπόν και σήμερα, την εποχή που η χώρα μας ρεζιλεύεται διεθνώς, αρκετοί και κυρίως νέοι καλλιτέχνες αρνούνται να τραγουδήσουν στα ελληνικά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πριν λίγο καιρό έκανα μια οντισιόν για νέα παιδιά και συνειδητοποίησα προς μεγάλη μου έκπληξη ότι τα περισσότερα δεν μπορούσαν να ερμηνεύσουν κάποιο ελληνικό τραγούδι, αν εξαιρέσεις μερικά τραγούδια του Χατζιδάκι που τα είχαν ήδη προβάρει για τις εξετάσεις τους. Δεν κατείχαν τίποτα από τον θησαυρό του ελληνικού τραγουδιού. Δεν κατακρίνω ασφαλώς κανέναν για τις επιλογές που κάνει, αλλά νομίζω ότι στην εποχή μας είναι πάρα πολύ σημαντικό να στηρίζεις την ελληνική γλώσσα. Ο Γιάννης Χαρούλης με τα τραγούδια που επιλέγει να τραγουδήσει αλλά και την όλη στάση του, δίνει στην πραγματικότητα ψήφο στην ελληνική γλώσσα και ό,τι αυτή κουβαλά ως φορέας ενός απίστευτου πλούτου και πολιτισμού. Όπως ο Ξυλούρης κάποτε ήταν ένας νέος της εποχής του που φορούσε παντελόνι καμπάνα αλλά κρατούσε κρητική λύρα, έτσι και ο Χαρούλης σήμερα είναι ένας νεαρός μαλλιάς που κρατά λαούτο κι έχει μια πιο ηλεκτρική και έθνικ μπάντα μαζί του. Το θέμα λοιπόν είναι εξόχως πολιτικό και όχι κομματικό και νομίζω ότι ο Χαρούλης πηγαίνει τόσο εντυπωσιακά καλά επειδή ακριβώς εκφράζει αυτή την εποχή και αυτό το σημαντικό ζήτημα χωρίς να του γυρίζει την πλάτη.

Χρήστος Καρυώτης (Ραδιοφωνικός παραγωγός και στέλεχος της Feelgood Entertainment)
 Δεν είναι εύκολο να φωτιστεί η υπόθεση της μεγάλης απήχησης του Χαρούλη σε κοινό που μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Νομίζω ότι σαν πρόσωπο κουβαλάει την ανάμνηση μιας μουσικής παράδοσης που αγγίζει το κληρονομικό υποσυνείδητο των ακουσμάτων μας. Διαθέτει την δύναμη της παράδοσης αλλά την μεταφέρει με αλήθεια, καθαρότητα και ένα σύγχρονο πρόσωπο και αυτό τον ξεχωρίζει από άλλους που προσπαθούν απλά να την αναπαράγουν, χωρίς φαντασία και συναίσθημα. Ο ίδιος σαν πρόσωπο κατέχει αυτή τη δύναμη πέρα από το ρεπερτόριο που έχει ερμηνεύσει ή την απειροελάχιστη προβολή στα media. Η φωνή του βρίσκει τον τρόπο να ανακαλύπτει τον καθένα και να τον μαγεύει, απλά με την αλήθεια της και την ιστορία που κουβαλάει, μεγαλύτερη κατά αιώνες από τον ίδιο ή το κοινό του.
 Μιχάλης Κουμπιός (συνθέτης)
 Το καλοκαίρι του 2002, ως διευθυντής έκδοσης του περιοδικού Δίφωνο, μεταξύ άλλων εκδηλώσεων, σχεδίασα και οργάνωσα μία μεγαλειώδη συναυλία στο Λυκαβηττό, αφιέρωμα στο Νίκο Ξυλούρη. Ανάμεσα στους τραγουδιστές που συμμετείχαν κι ο νεαρός τότε Γιάννης Χαρούλης ο οποίος έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο αθηναϊκό κοινό. Ο Γιάννης Χαρούλης βρέθηκε να συμμετέχει στη συναυλία αυτή μετά από πρόταση που μου έκανε ο Χρήστος Θηβαίος. Ο Γιάννης Χαρούλης κέρδισε το κοινό της συναυλίας και μου αποκάλυψε έναν ερμηνευτή που μπορεί να διαγράψει μία μεγάλη πορεία στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Οι  καταβολές και το ταλέντο του, με έπεισαν από τα πρώτα λεπτά της γνωριμίας μας. Την επόμενη κιόλας μέρα ξεκίνησε η διαδικασία του δίσκου. Λίγο πριν τη συναυλία του Philip Glass, με το Koyaanisqatsi Live- κι αυτό στο πλαίσιο της σειράς συναυλιών «Το Δίφωνο στο Λυκαβηττό», παίξαμε και τραγουδήσαμε στα παρασκήνια του Λυκαβηττού το «Στους ουρανούς», σε δική μου μουσική και στίχους του ποιητή Γιώργου Κοροπούλη Έχοντας στο μυαλό μου τα τραγούδια που είχα κάνει σε δικούς μου στίχους και μελωδίες του Μιχάλη Νικολούδη, πήγαμε άμεσα και βρήκαμε τον Νικολούδη στο studio Aeolia, που στεγάζονταν τότε στο Μετς. Εκεί πιάσαμε κουβέντα οι τρεις μας για τον άνθρωπο. Εγώ έλεγα ότι ο άνθρωπος εξελίχθηκε μέσα από άλλες μορφές ζωής και πως κουβαλά μεταλλαγμένη, την παλιά του, άθλια συνήθεια του κανίβαλου. Διατύπωσα θυμάμαι, στην κουβέντα εκείνη, την άποψη ότι  ο άνθρωπος έχει εξελιχθεί ανάμεσα σε ταμπού. Για αιώνες ήταν δειλός, φοβόταν τον κόσμο έξω από τον εαυτό του και την ομάδα  του, όπου έβρισκε καταφύγιο. Ο Γιάννης μας τραγούδησε ένα ριζίτικο, λέγοντας ότι η ελευθερία του ανθρώπου είναι μέγιστη ευλογία και ο Νικολούδης πρόσθεσε πως η ανθρώπινη φύση ασφαλώς μεταβάλλεται. Πως αλλάζει ο εαυτός μας όταν μαθαίνουμε περισσότερα γι’ αυτόν. Έτσι γεννήθηκε το «Γύρω μου κι εντός». Ο τίτλος κι όλοι οι στίχοι που μελοποίησε ο Μιχάλης Νικολούδης, ήταν επιλογές μου, εκτός από το τραγούδι «Κοιμήσου φεγγαρένια μου», σε στίχους της Μαρίας Στρίγγου , που  είχε ήδη ο Μιχάλης Νικολούδης. Φυσικά ήταν αδύνατον να μην συμπεριλάβουμε το τραγούδι «Στους ουρανούς», σε δική μου μουσική. Το ηχογράφημα «Γύρω μου κι εντός», που έχει τη μορφή ολοκληρωμένου κύκλου τραγουδιών το πήγα τότε, σε όλες τις λεγόμενες μεγάλες εταιρείες που έτσι κι αλλιώς λόγω του περιοδικού, είχα μαζί τους καθημερινό νταλαβέρι. Παντού όμως ειρωνεία και καγχασμοί. Κανείς  δεν έβλεπε  τότε αυτό που έβλεπα. Κι έτσι, ο δίσκος κυκλοφόρησε από την πρωτοεμφανιζόμενη  Polymusic με ιδιωτικό συμφωνητικό που έχει ημερομηνία 30/1/2003.  Αυτό που οι περισσότεροι έλληνες σήμερα αντιλαμβάνονται, κανείς από τους μεγάλους παράγοντες  της ελληνικής δισκογραφίας δεν το αντιλήφθηκε. Θυμάμαι σαν χθες τα σχόλια  της Μαργαρίτας Μάτσα, του  Δημήτρη Κάπου, του Δημήτρη Γιαρμενίτη, του Κώστα Μπουρμά. Δεν αντιλήφθηκαν ότι ο Γιάννης Χαρούλης ήταν ένας σπουδαίος τραγουδιστής. Πόσω μάλλον να καταλάβουν ότι το βοσκαρουδάκι από την ανατολική Κρήτη κουβαλά έναν αριστοκρατικό αντάρτη που είναι ασχεδίαστα  οργισμένος και παράλληλα αυθεντικά ερωτικός. Και μένω  στα καλά του. Αυτά που μας αφορούν όλους. Τα κακά του είναι ζητήματα δικά του, της οικογένειας, των φίλων και των στενών του συνεργατών. Κι εγώ φυσικά δεν ανήκω σε καμία από αυτές τις κατηγορίες.

Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου 2015

Από τις 28 Ιανουαρίου έως τις 7 Φεβρουαρίου.

 
Μετά την επιτυχή διεξαγωγή του και τη μεγάλη απήχηση που γνώρισε πέρυσι, το Πανόραμα Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας, φέτος αναβαθμίζεται σε Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου και διοργανώνεται παράλληλα σε άλλες τέσσερις πόλεις, την Τρίπολη, τη Σπάρτη, τη Μεγαλόπολη και την Αμαλιάδα. Από τις 28 Ιανουαρίου έως τις 7 Φεβρουαρίου, σε αυτές τις πόλεις θα προβληθούν συνολικά 77 ντοκιμαντέρ από την Ελλάδα και άλλες 14 χώρες, άνευ διαγωνιστικού χαρακτήρα, καθώς πρόκειται για ταινίες που έχουν ήδη προβληθεί την τελευταία πενταετία, οι περισσότερες εκ των οποίων έχουν βραβευθεί. Το πλούσιο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Πελοποννήσου περιλαμβάνει επίσης αφιερώματα σε ξένους σκηνοθέτες, διεθνώς προβεβλημένους, οι οποίοι θα συμμετέχουν με την φυσική τους παρουσία αλλά και με τη διεξαγωγή σεμιναρίων, με στόχο να αποτελέσουν πόλο έλξης για πολλούς δημιουργούς και σπουδαστές κινηματογραφικών σχολών απ’ όλη την Ελλάδα.
Ειδικότερα, επίσημοι προσκεκλημένοι είναι οι σκηνοθέτες Simone Bitton από την Γαλλία, Christian Rathner και Lukas Maurer από την Αυστρία, ενώ θα υπάρξει συζήτηση μέσω skype με τον σκηνοθέτη της πολυβραβευμένης ταινίας «The Act of Killing» , Joshua Oppenheimer. Στο Φεστιβάλ περιλαμβάνεται, επίσης, εκπαιδευτική ζώνη για μαθητές με επιπλέον 20 ελληνικά και ξένα ντοκιμαντέρ αρχαιολογικού, οικολογικού και επιστημονικού χαρακτήρα, καθώς και έκθεση κόμικ. Η είσοδος για το κοινό, τόσο στις προβολές όσο και στα σεμινάρια, είναι ελεύθερη. Το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου διοργανώνεται από το Κέντρο Δημιουργικού Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας και τελεί υπό την αιγίδα των Περιφερειών Πελοποννήσου και Δυτικής Ελλάδας και των Δήμων Τριπόλεως, Σπάρτης, Μεγαλόπολης και Ήλιδας. Η επιδίωξη του Κέντρου και όλων όσοι συμμετέχουν στη διοργάνωση είναι να εδραιωθεί ένας νέος πολιτιστικός θεσμός που να αγκαλιάζει την Πελοπόννησο, αποτελώντας σημαντικό πολιτιστικό γεγονός για όλη τη γεωγραφική περιφέρεια.
Πού και πότε
Η επίσημη έναρξη του Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί στην Καλαμάτα, στις 28 Ιανουαρίου. Όλες οι προβολές θα πραγματοποιηθούν στο Αμφιθέατρο Αλ. Κουμουνδούρος.
Στην Τρίπολη, προβολές θα γίνουν στο Μαλλιαροπούλειο Θέατρο από τις 31 Ιανουαρίου έως τις 4 Φεβρουαρίου.
Στη Μεγαλόπολη, προβολές θα γίνουν στο Πνευματικό Κέντρο, από τις 30 Ιανουαρίου έως την 1η Φεβρουαρίου.
Στην Αμαλιάδα, προβολές θα γίνουν στο Cine Cinema, από τις 31 Ιανουαρίου έως τις 3 Φεβρουαρίου.
Στη Σπάρτη, προβολές θα γίνουν στο Πνευματικό Κέντρο, στις 6 & 7 Φεβρουαρίου.
Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ www.peloponnisosdocfestival.com

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Η χημεία της πίτσας: Οι χημικές αντιδράσεις που την κάνουν ακαταμάχητη

 

 Chris Elpidis     

rsz_the_chemistry_of_pizza
Μάλλον είναι αρκετά δύσκολο να βρεις στην σημερινή εποχή κάποιον που δεν έχει φάει ποτέ πίτσα, ανεξάρτητα από τα υλικά που χρησιμοποιούνται και τον τύπο ζύμης, ωστόσο, στην περίπτωση που σας τύχει κάποιος περίεργος μπορείτε να του δείξετε το παρακάτω video για να τον πείσετε ότι αξίζει να ζήσει την εμπειρία.

 
Η Αμερικανική Χημική Εταιρεία (American Chemical Society) αναλύει τη χημεία που κρύβεται στην πίτσα, από την αρχική ζύμωση μέχρι το δέσιμο των υλικών στο ψήσιμο προτού καταλήξει στο στόμα, με μεγάλο βάρος στην αντίδραση Maillard, η οποία (χοντρικά) προκαλεί το ρόδισμα κατά το ψήσιμο των υλικών.
Άντε πάμε να φάμε τώρα…

Αυτοκίνητα που έγιναν έργα τέχνης από τον… πάγο!

Οι πολικές θερμοκρασίες, το χιόνι και ο πάγος μεταμόρφωσαν απλά αυτοκίνητα σε έργα τέχνης. Στους δρόμους διάφορων πόλεων ανά τον κόσμο τα οχήματα πάγωσαν και το αποτέλεσμα εκπλήσσει. Κομμάτια πάγου πάνω στο παρμπρίζ, στους καθρέφτες και στον μεταλλικό σκελετό των αυτοκινήτων δημιουργεί παράξενα μοτίβα και σχήματα που τραβούν τα βλέμματα.

perierga.gr - Αυτοκίνητα που έγιναν έργα τέχνης από τον... πάγο!
perierga.gr - Αυτοκίνητα που έγιναν έργα τέχνης από τον... πάγο!
perierga.gr - Αυτοκίνητα που έγιναν έργα τέχνης από τον... πάγο!
perierga.gr - Αυτοκίνητα που έγιναν έργα τέχνης από τον... πάγο!
perierga.gr - Αυτοκίνητα που έγιναν έργα τέχνης από τον... πάγο!
perierga.gr - Αυτοκίνητα που έγιναν έργα τέχνης από τον... πάγο!
perierga.gr - Αυτοκίνητα που έγιναν έργα τέχνης από τον... πάγο!
perierga.gr - Αυτοκίνητα που έγιναν έργα τέχνης από τον... πάγο!

πηγή περίεργα νέα

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015

Παιδιά που είναι φτυστά οι γονείς τους!

Τα παιδιά μοιάζουν σίγουρα στους γονείς τους γενικά ή διαθέτουν κάποια ίδια χαρακτηριστικά με εκείνους… Ωστόσο μερικές φορές η ομοιότητα είναι τόσο μεγάλη που μοιάζει… παράξενη. Η Huffington Post παρουσίασε πρόσφατα εικόνες παιδιών και των γονιών τους σε αντίστοιχη ηλικία και μας άφησε άφωνους! Δεν είναι μόνο η γενικότερη γονεϊκή ομοιότητα που έχουν τα παιδιά με τον μπαμπά και τη μαμά τους αλλά σε μερικές περιπτώσεις νομίζεις ότι πρόκειται για το ίδιο παιδί που γεννήθηκε αρκετά χρόνια μετά…

1. Πατέρας και κόρη
perierga.gr - Παιδιά που είναι φτυστά οι γονείς τους!
2. Μητέρα και γιος, 1,5 ετών
perierga.gr - Παιδιά που είναι φτυστά οι γονείς τους!
3. Πατέρας και γιος, 5 μηνών
perierga.gr - Παιδιά που είναι φτυστά οι γονείς τους!
4. Μητέρα και κόρη, 8 ετών
perierga.gr - Παιδιά που είναι φτυστά οι γονείς τους!
5. Μητέρα και κόρη
perierga.gr - Παιδιά που είναι φτυστά οι γονείς τους!
6. Μητέρα και κόρη, 10 ημερών
perierga.gr - Παιδιά που είναι φτυστά οι γονείς τους!
7. Μητέρα και κόρη, 2 χρονών
perierga.gr - Παιδιά που είναι φτυστά οι γονείς τους!
8. Μητέρα και κόρη, 6 ετών
perierga.gr - Παιδιά που είναι φτυστά οι γονείς τους!
9. Πατέρας και κόρη
perierga.gr - Παιδιά που είναι φτυστά οι γονείς τους!
10. Μητέρα και κόρη, 11 μηνών
perierga.gr - Παιδιά που είναι φτυστά οι γονείς τους!
11. Μητέρα και κόρη
perierga.gr - Παιδιά που είναι φτυστά οι γονείς τους!
12. Μητέρα και κόρη
perierga.gr - Παιδιά που είναι φτυστά οι γονείς τους!
13. Πατέρας και κόρες, 5 και 4 ετών
perierga.gr - Παιδιά που είναι φτυστά οι γονείς τους!
14. Η γιαγιά, η μητέρα και η κόρη, 2 ετών
perierga.gr - Παιδιά που είναι φτυστά οι γονείς τους!
15. Μητέρα και κόρη
perierga.gr - Παιδιά που είναι φτυστά οι γονείς τους!

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

50 Μικροπράγματα που προσφέρουν καθημερινή ευτυχία:

50 μικροπράγματα που μπορούν να σε κάνουν ευτυχισμένη
Μην αναζητάς την ευτυχία σε μεγάλες στιγμές αλλά σε μικρές και καθημερινές.

Το Savoirville.gr, επίσημος συνεργάτης του Ladylike, σου δείχνει 50 μικροπράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένες.
 

50 Μικροπράγματα που προσφέρουν καθημερινή ευτυχία:

1. Ένα ζεστό μπάνιο μετά από μία κουραστική ημέρα.
2. Οι διαφάνειες στις ολοκαίνουριες συσκευές και η αφαίρεσή τους.
3. Η κρύα πλευρά του μαξιλαριού.
4. Η ζεστή πλευρά του παπλώματος.

5. Όταν κάποιος απαντά με νυσταγμένη φωνή.
6. Το να βρίσκεις λεφτά ξεχασμένα σε τσέπες, τσάντες και πορτοφόλια.
7. Όταν η πόρτα του ασανσέρ ανοίγει μόλις πατήσεις το κουμπί.
8. Ένα καινούριο τραγούδι που γίνεται αγαπημένο.
9. Ένα παλιό αγαπημένο που παίζει μετά από καιρό και πάλι στο ραδιόφωνο.
10. Η πρώτη γουλιά από το αγαπημένο σου ποτό.
11. Η πρώτη μπουκιά από το αγαπημένο σου γλυκό.
12. Όταν βρίσκεις επιτέλους το ζευγάρι μιας κάλτσας που ήταν καιρό μόνη στο συρτάρι.
13. Ο πρώτος ύπνος σε καθαρά σεντόνια και τα φρεσκοπλυμένα ρούχα γενικά.
14. Το ηλιοβασίλεμα.
15. Το φεγγάρι.
16. Οι μέρες που ξυπνάς λίγα λεπτά πριν το ξυπνητήρι και προλαβαίνεις να το κλείσεις προτού καν χτυπήσει.
17. Οι νύχτες που ξυπνάς ώρες πριν το ξυπνητήρι και συνειδητοποιείς πως μπορείς να ξανακοιμηθείς.
18. Τα μηνύματα που λένε Καλημέρα ή Καληνύχτα.
19. Ένας σκύλος που κουνάει την ουρά του.

20. Οι μέρες που τα μαλλιά στέκονται όμορφα χωρίς καμία προσπάθεια.
21. Καινούριο επεισόδιο ήδη αγαπημένης σειράς.
22. Όταν σε παίρνει τηλέφωνο εκείνος που σκεφτόσουν να πάρεις.
23. Ένα βράδυ παρέα με φίλους στο σπίτι.
24. Όταν πέφτεις για ύπνο και δεν χρειάζεται να βάλεις ξυπνητήρι για το επόμενο πρωί.
25. Η πρώτη μέρα του χειμώνα που χρειάζεται να βάλεις κασκόλ, γάντια και σκούφο.
26. Η πρώτη μέρα της άνοιξης που δεν χρειάζεται να πάρεις μπουφάν και αρκεί μία ζακέτα.
27. Μια μικρή κίνηση ευγένειας από έναν άγνωστο.
28. Κάθε φορά που κάποιος λέει ναι ενώ περίμενες ότι θα πει όχι.
29. Η μυρωδιά του σαμπουάν στα φρεσκολουσμένα μαλλιά.
30. Όταν ξυπνάς και θυμάσαι το όνειρο που είδες.
31. Όταν επιτέλους βρίσκεις ποιο είναι το τραγούδι που σου έχει κολλήσει τις τελευταίες ημέρες.
32. Ένα βλέμμα που μόνο δυο άνθρωποι καταλαβαίνουν.
33. Κρύο νερό ένα ζεστό μεσημέρι.
34. Ζεστός καφές ή σοκολάτα ένα κρύο πρωινό.
35. Το να τραγουδάς στο μπάνιο.
36. Το να τραγουδάς στο αμάξι.
37. Το να τραγουδάς και να χορεύεις γενικά.
38. Όταν συμμαζεύεις και ανακαλύπτεις κάτι που νόμιζες πως είχες χάσει.
39. Όταν ο σταθμός που ακούς παίζει τα αγαπημένα σου τραγούδια στη σειρά.
40. Μια απρόσμενη και χωρίς αιτία αγκαλιά.
41. Όταν πετυχαίνεις την υπογραφή σου.
42. Όταν γυμνάζεις τους κοιλιακούς σου από το γέλιο.
43. Τα αστεία που μόνο η παρέα σου καταλαβαίνει.

44. Το να ακούς την φωνή κάποιου που σου έλειψε.
45. Όταν σου στέλνουν μια φωτογραφία ή ένα τραγούδι επειδή το είδαν και σε σκέφτηκαν.
46. Τα στυλό που βελτιώνουν τον γραφικό σου χαρακτήρα.
47. Όταν κερδίζεις ένα στοίχημα, όσο μικρό ή μεγάλο κι αν είναι.
48. Τα φιλιά στο μέτωπο.
49. Τα φιλιά στο λαιμό.
50. Τα φιλιά πάντα και παντού.

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

Μία διαφορετική ιστορία για "Χρόνια Πολλά"! ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ



Πριν από πολλά χρόνια σε ένα Δημοτικό σχολείο της Αμερικανικής επαρχίας υπήρχε μια δασκάλα. Το όνομά της ήταν κυρία Τόμπσον.

Την πρώτη μέρα της καινούριας σχολικής χρονιάς, στάθηκε μπροστά από τα παιδιά της πέμπτης τάξης, τους συστήθηκε και στη συνέχεια τους είπε ένα μεγάλο ψέμα. Όπως και οι περισσότεροι άλλωστε δάσκαλοι, κοίταξε τους μαθητές της και τους είπε ότι θα τους αγαπάει και θα τους προσέχει όλους το ίδιο.
Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, γιατί εκεί στην μπροστινή σειρά, κάθονταν ένα μικρό αγόρι, ο Τέντυ Στάλλαρντ.

Η κυρία Τόμπσον είχε παρατηρήσει τον Τέντυ από την προηγούμενη χρονιά και δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα. Δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά, δεν συμμετείχε στην τάξη, τα ρούχα του ήταν συνέχεια βρώμικα και σίγουρα δεν έκανε όσο συχνά έπρεπε μπάνιο.

Ο Τέντυ ήταν ένα παιδί που την δυσαρεστούσε όποτε τον έβλεπε, γι' αυτό και απολάμβανε τις στιγμές που σχημάτιζε με το κόκκινο στυλό της τα τεράστια Χ στα τετράδιά του, έσβηνε τα λάθη του ή βαθμολογούσε με 6 και με 5 τις εργασίες του.

Στο σχολείο, όπου δίδασκε η κυρία Τόμπσον, ήταν υποχρεωμένη να ελέγχει το παρελθόν όλων των παιδιών που υπήρχαν στην τάξη της. Ακόμη και του μικρού Τέντυ. Έτσι, όταν άνοιξε τα αρχεία του, την περίμενε μια μεγάλη έκπληξη.

Ο δάσκαλος που είχε τον Τέντυ στην Πρώτη τάξη του Δημοτικού έγραφε γι' αυτόν: "Ο Τέντυ είναι ένα υπέροχο παιδί όλο χαμόγελο. Είναι οργανωτικός, μελετηρός και έχει καλούς τρόπους. Είναι μια έμπνευση για τα παιδιά που βρίσκονται γύρω του."

Η δασκάλα που είχε τον Τέντυ στη Δευτέρα Δημοτικού έγραφε: "Είναι εξαιρετικός μαθητής, τον συμπαθούν πολύ οι συμμαθητές του, αλλά ο ίδιος μοιάζει πολύ προβληματισμένος επειδή η μητέρα του πάσχει από μια ανίατη ασθένεια και η ζωή στο σπίτι του πρέπει να είναι πολύ δύσκολη."

Η δασκάλα που τον δίδαξε στην Τρίτη Δημοτικού έγραφε: "Ο θάνατος της μητέρας του τού στοίχισε πολύ. Ο ίδιος προσπαθεί να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, αλλά ο πατέρας του δεν του δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον. Η άσχημη κατάσταση στο σπίτι θα τον επηρεάσει πολύ σύντομα, αν δεν αλλάξει γρήγορα κάτι."

Ο δάσκαλος του Τέντυ στην Τετάρτη Δημοτικού έγραφε: "Ο Τέντυ έχει παραιτηθεί και δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη."

 κυρία Τόμπσον συνειδητοποίησε το πρόβλημα και αισθάνθηκε ντροπή για τον εαυτό της. Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν όλοι οι μαθητές της, τής έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα τυλιγμένα με αστραφτερά περιτυλίγματα και όμορφες κορδέλες. Όλοι, εκτός από τον Τέντυ. Το δικό του δώρο ήταν αδέξια τυλιγμένο σε ένα βρώμικο, καφέ χαρτί, που μάλλον πριν ήταν η σακούλα ενός παντοπωλείου.

Η κυρία Τόμπσον δυσκολεύτηκε να το ανοίξει. Τα περισσότερα παιδιά γέλασαν όταν έβγαλε από μέσα ένα βραχιόλι που είχε φτιάξει ο ίδιος με σπάγκο και πέτρες αλλά και ένα ανοιχτό, μισογεμάτο μπουκάλι με άρωμα. Σηκώθηκε από τη θέση της και σταμάτησε απότομα το γέλιο των παιδιών όταν φώναξε δυνατά πόσο πολύ της άρεσε το δώρο του. Στη συνέχεια φόρεσε το βραχιόλι και έριξε λίγο από το άρωμα στο χέρι της.

Ο Τέντυ έφυγε θλιμμένος εκείνη τη μέρα από την τάξη. Βγαίνοντας από την πόρτα, γύρισε προς τη δασκάλα του και της είπε με θλιμμένη φωνή "Σήμερα, κυρία, μυρίζετε σαν τη μαμά μου!"

Η κυρία Τόμπσον έκλαψε πολύ εκείνη τη μέρα. Από τότε σταμάτησε να μαθαίνει τα παιδιά ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Αντ' αυτού, άρχισε να τα διδάσκει.

Αγαπούσε όλα τα παιδιά, αλλά έδινε ιδιαίτερη προσοχή στον μικρό Τέντυ. Κάθε φορά που τον βοηθούσε στα μαθήματά του, το μυαλό του έμοιαζε να ζωντανεύει. Όσο περισσότερο τον ενθάρρυνε, τόσο πιο γρήγορα απαντούσε στις ερωτήσεις της. Μέχρι το τέλος του έτους, ο Τέντυ είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης και, παρά το ψέμα της ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο, ο Τέντυ ήταν πλέον και επίσημα ο αγαπημένος της. Την επόμενη χρονιά, η κυρία Τόμπσον ανέλαβε πάλι την Πέμπτη Δημοτικού και έβλεπε τον Τέντυ μόνο στα διαλείμματα. Μια μέρα, προς το τέλος του έτους, βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα του σπιτιού της. Το σημείωμα είχε την υπογραφή του Τέντυ και έγραφε: "Είσαστε ακόμη η καλύτερη δασκάλα που είχα ποτέ στη ζωή μου".

Έξι χρόνια μετά, η κυρία Τόμπσον έλαβε άλλο ένα σημείωμα, αυτή τη φορά με το ταχυδρομείο.

Ήταν πάλι ο Τέντυ και της έγραφε ότι είχε τελειώσει τρίτος σε βαθμό το Λύκειο, αλλά εκείνη ήταν ακόμη η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.

Τέσσερα χρόνια μετά, πήρε άλλη μια επιστολή από τον Τέντυ. Της έγραφε ότι είναι δύσκολα στο πανεπιστήμιο αλλά πολύ σύντομα θα έπαιρνε το πτυχίο του και με καλό βαθμό. Τέλειωσε το γράμμα του γράφοντας ότι ακόμη εκείνη είναι η καλύτερη και η πιο αγαπημένη του δασκάλα που είχε ποτέ.

Έπειτα από τέσσερα χρόνια, άλλο ένα γράμμα από τον Τέντυ έκανε την εμφάνισή του στο ταχυδρομικό κουτί της κυρίας Τόμπσον. Της έγραφε ότι, αφού πήρε το πτυχίο του, αποφάσισε να προχωρήσει λίγο ακόμη τις σπουδές του. Τέλειωνε την επιστολή γράφοντας ότι παραμένει η καλύτερη και η αγαπημένη του δασκάλα.

Η κυρία Τόμπσον πήρε ακόμ ένα γράμμα από τον Τέντυ εκείνη την άνοιξη. Αλλά αυτή τη φορά το όνομα με το οποίο υπέγραφε, ήταν διαφορετικό: Δρ. Θίοντορ Φ. Στάλλαρντ. Της έγραφε ότι είχε βρει μια κοπέλα και επρόκειτο να την παντρευτεί. Της έλεγε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει μερικά χρόνια πριν και αναρωτιόταν αν θα μπορούσε εκείνη, να καθίσει στη θέση που κάθεται η μητέρα του γαμπρού.

Φυσικά εκείνη το έκανε. Πήγε στο γάμο φορώντας στο χέρι εκείνο το βραχιόλι από πέτρες που της είχε κάνει δώρο ο Τέντυ και φορώντας το άρωμα που τού θύμιζε τη μητέρα του. Τη στιγμή που ο Δρ. Στάλλαρντ την αγκάλιασε, της ψιθύρισε στο αυτί: "Σας ευχαριστώ, κυρία Τόμπσον, γιατί πιστέψατε σε μένα. Σας ευχαριστώ τόσο πολύ γιατί με κάνατε να αισθανθώ σημαντικός και μου δείξατε πώς μπορώ να κάνω τη διαφορά".

Η κυρία Τόμπσον με δάκρυα στα μάτια τού απάντησε: "Τέντυ, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Εσύ είσαι αυτός που μού έμαθε ότι μπορώ να κάνω τη διαφορά. Δεν ήξερα πώς να διδάξω τους μαθητές μου μέχρι που σε γνώρισα".

Γι' αυτό, ας προσπαθήσουμε να ανακαλύπτουμε το τεράστιο δυναμικό που κρύβει μέσα του ο κάθε άνθρωπος και να μην απορρίπτουμε, βασιζόμενοι αποκλειστικά στο περιτύλιγμα. Ο κάθε άνθρωπος έχει να μας προσφέρει έναν θησαυρό, αρκεί να έχουμε τη διάθεση να τον γνωρίσουμε εις βάθος και να τον εξερευνήσουμε.

Να έχετε μια υπέροχη χρονιά με υγεία, αγνότητα, ενθουσιασμό, αυθορμητισμό και αγάπη!