Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

αγαπημένος χαρταετός

 
Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν
έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα
τιμωρημένη ώρες και ώρες.
Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε
δεν ονειρευόμουν – ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω
κάτι σαν την «ανάμνηση τον μέλλοντος»
όλο δέντρα που έφευγαν βουνά πού άλλαζαν όψη
χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά
σαν εφηβαία – φοβόμουνα και μου άρεσε
ν’ αγγίζω μόλις τα καμπαναριά
να τους χαϊδεύω τις καμπάνες σαν όρχεις και να χάνομαι…
Άνθρωποι μ’ ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά
και μου χαμογελούσανε·
κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι: «δεσποινίς»
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν οι «πάνω άνθρωποι» έτσι τους έλεγα
δεν ήταν σαν τους «κάτω»·
είχανε γενειάδες και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια»
μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα
και μου ‘βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικάπ.
Ήταν θυμάμαι «Η Αννέτα με τα σάνταλα»
«Ο Γκέυζερ της Σπιτσβέργης»
το «Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει»
(ναι θυμάμαι και αλλά)
το ξαναλέω – δεν ονειρευόμουν
αίφνης εκείνο το «Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί
για σένα».
Μου το ’χε φέρει ο Ιππότης-ποδηλάτης
μια μέρα πού καθόμουνα κι έκανα πώς εδιάβαζα
το ποδήλατο του με άκρα προσοχή
το ‘χε ακουμπήσει πλάι στο κρεβάτι μου·
υστέρα τράβηξε τον σπάγκο κι εγώ κολπώνομουν μες στον
αέρα
φέγγανε τα χρωματιστά μου εσώρουχα
κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται κείνοι πού αγαπούνε
τροπικά φρούτα και μαντίλια μακρινής ηπείρου·
φοβόμουνα και μου άρεσε
το δωμάτιο μου ανέβαινε
ή εγώ – δεν το κατάλαβα ποτέ μου.
Είμαι από πορσελάνη και μαγνόλια
το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες όπως
ένας απειροελάχιστος σεισμός
που τον νιώθουν μονάχα οι σκύλοι και τα νήπια·
δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας
και όμως η εναντίωση
αείποτε μ’ έθρεψε και αυτό εναπόκειται
σ’ εκείνους με το μυτερό καπέλο
που συνομιλούν κρυφά με τη μητέρα μου
τις νύχτες να το κρίνουν.
Κάποτε
η φωνή της σάλπιγγας από τους μακρινούς στρατώνες
με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα και όλοι γύρω μου
χειροκροτούσαν – απίστευτων χρόνων θραύσματα
μετέωρα όλα.
Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
μπρούμυτα στο προσκέφαλο μου
θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό πού με πιτσίλιζαν·
τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος


καλή συνέχεια γνωστό αλλά αγαπημένο πολλά φιλια

10 σχόλια:

  1. Πολύ μου άρεσε η ξεχωριστή αυτή ανάρτηση!
    Σας έχω συνηθίσει σε πιο... εύθυμα posts και αυτό είναι τόσο ιδιαίτερο! Όμορφα ιδιαίτερο!
    ;-)
    Πολλά φιλάκια με αύρα... κοσμογυρισμένου χαρταετού!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ειπαμε και χτες ειμαστε άλλος για χιο τραβηξε πηγε και άλλος για Μυτιλήνη...χαχαχα αναλόγως με τα κέφια μας παει!!!! ευχαριστούμε Γιάννα πολλά φιλάκια αααα και από εμας

      Διαγραφή
  2. Μια αέρινη γαρδένια από την Ισπανία. Πολύ ευχαριστήθηκα αυτό το ποίημα. Και τη φωτογραφία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ευχαριστούμε παρα πολύ να εισαι καλά ευχομαστε !!!!

      Διαγραφή
  3. Ωωωω .. τι εκπληξη ειναι αυτη κοριτσια μου...
    Πολυ πολυ ωραιο το σημερινο σας ποστ.
    Εγω δεν το ηξερα παντως.
    Καλη σας μερα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ευχαριστούμε μαράκι μας πολλά φιλια καλη συνέχεια !!

      Διαγραφή
  4. Διακρίνω μια στροφή στην καριέρα σας;; Αχαχα! Φιλιά γλυκά κορίτσια μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. μας αφησες και εχουμε μπουρδουκλωθεί για βαλε μας σε ταξη !!! χαχαχα φιλια και από εμάς εννοειται

      Διαγραφή
  5. Υπέροχη ανάρτηση ..... Σας πάει ! :)))
    Φιλιά πολλά! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή